Ένας χρόνος χωρίς τον Μαραντόνα

Το ξεκίνημα

Γεννήθηκε την 30η Οκτωβρίου του 1960, στο Λανούς της Αργεντινής, σε μια κωμόπολη του Μπουένος Άιρες. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα για τον μικρό Ντιέγκο. Μεγάλωνε μαζί με τους γονείς του, Ντιέγκο και Ντάλμα Σαλβαδόρα, και τα αδέρφια του στη Βίλα Φιορίτο, σε μια φτωχική γειτονιά λίγο έξω από την πρωτεύουσα της Αργεντινής.

Η περιπέτεια του Μαραντόνα στο ποδόσφαιρο ξεκίνησε από τους «Los Cebollitas». Σε ηλικία 9 ετών φόρεσε τη φανέλα της «Los Cebollitas», δείχνοντας με το καλημέρα το πλούσιο ταλέντο του. Ο Μαραντόνα εντάχθηκε στις ακαδημίες της Αργεντίνος Τζούνιορς, καταθέτοντας στο γήπεδο τα πρώτα διαπιστευτήρια. Μετά από 5 χρόνια στην Αργεντίνος και 116 γκολ σε 166 ματς, είχε φτάσει η στιγμή για το μεγάλο βήμα. Η Μπόκα Τζούνιος μαγεύτηκε από τις ικανότητες του μικρού Ντιεγκίτο και στις 20 Φεβρουαρίου του 1981 τον έκανε δικό της. Στο πρωτάθλημα της Αργεντινής, ο «pibe de oro» ήταν για πέντε συνεχόμενες χρονιές πρώτος σκόρερ, επίδοση ρεκόρ που ακόμα παραμένει.

Η επεισοδιακή θητεία στην Μπάρτσα

Το 1982 παίρνει μεταγραφή στην Μπαρτσελόνα. Η θητεία του στην Ισπανία σημαδεύτηκε από μία περιπέτεια που της υγείας του, όταν προσβλήθηκε από ηπατίτιδα και έμεινε εκτός αγωνιστικής δράσης για τέσσερις μήνες ενώ κατά τη δεύτερη χρονιά της θητείας του σημαδεύτηκε από εντάσεις και τους τραυματισμούς.

Στον τελικό του Κυπέλλου, την 5η Μαΐου 1984, άπαντες περίμεναν με μεγάλη ανυπομονησία το ραντεβού με τον Ντιέγκιτο. Εκείνη την ημέρα επικράτησε χάος μέσα στο γήπεδο, καθώς τα χτυπήματα έπεφταν βροχή, με τον Ντιεγκίτο να βρίσκεται στο επίκεντρο. Ματωμένα πρόσωπα, φορεία στο αγωνιστικό χώρο και χτυπήματα βγαλμένα από ταινία, συνέθεταν το εκρηκτικό σκηνικό.

Ο τελικός έμεινε γνωστός ως «la batalla del Bernabéu», δηλαδή «η μάχη του Μπερναμπέου» και συνεχίστηκε στη μικτή ζώνη και την αίθουσα Τύπου με εκατέρωθεν δηλώσεις. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής, Ντιέγκο Μαραντόνα, δε μάσησε τα λόγια του: «Όλα ξεκίνησαν με την άσεμνη χειρονομία που μου έκανε ο Νούνιεθ. Γενικά είχα θέματα με τους Νούνιεθ, Σόλα, Σαράμπια και Γκοϊκοετσέα. Όλοι ήρθαν προς το μέρος μου και συνέβη ό,τι συνέβη».

Η ισπανική ομοσπονδία του επέβαλλε τρεις αγωνιστικούς μήνες εκτός από κάθε επίσημη ισπανική διοργάνωση. Και κάπως έτσι, έμπαινε σιγά σιγά «τέλος» στην διαδρομή του Ντιεγκίτο στην Μπάρτσα.

Η αποθέωση στη Νάπολη

Το 1984 παίρνει μεταγραφή για την Νάπολη, ομάδα με την οποία έγραψε ιστορία. Μεγαλούργησε στα ιταλικά γήπεδα. Το 1986-87 κατέκτησε το πρωτάθλημα Ιταλίας και το Κύπελλο. Τη σεζόν 1988-89 οι «παρτενοπέι» κατέκτησαν το Κύπελλο UEFA και την επόμενη χρονιά το δεύτερο και τελευταίο, μέχρι σήμερα, πρωτάθλημα της ιστορίας τους.

Το χέρι του Θεού

Ο Μαραντόνα μένει στην ιστορία για δύο λόγους. Για το χέρι του Θεού και για την κατάκτηση του Μουντιάλ του 1986. Το αθάνατο αριστερό χέρι, το «χέρι του θεού», η πιο δοξασμένη παρανομία στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το παιχνίδι ανάμεσα στην Αργεντινή και την Αγγλία, βρίσκεται στο 51ο λεπτό και στο ματς δεν υπάρχει σκορ. Ο Στιβ Χοτζ προσπαθεί να γυρίσει τη μπάλα στον Πίτερ Σίλτον. Ο Μαραντόνα «οσμίζεται» την ευκαιρία και προτού ο Σίλτον προλάβει να τον «σκεπάσει», όντας αρκετούς πόντους ψηλότερος από εκείνον, χτυπάει τη μπάλα με τη γροθιά του και τη στέλνει στα δίχτυα.

Οι μεγάλες ατάκες του

«Το να νικάς την Ρίβερ είναι σαν να σε ξυπνάει η μαμά σου το πρωί με ένα φιλί. Ένα ντέρμπι της Μπόκα με την Ρίβερ είναι σαν να κοιμάσαι με την Τζούλια Ρόμπερτς».

«Όταν μου λένε πως είμαι ο θεός, τους λέω πως κάνουν λάθος. Εγώ είμαι απλά ένας ποδοσφαιριστής. Ο Θεός είναι ο Θεός και εγώ είμαι ο Ντιέγκο».

«Ναι, τσακώθηκα με τον Πάπα. Τσακώθηκα με τον Πάπα, επειδή ήμουν στο Βατικανό και έβλεπα παντού χρυσό και λίγο μετά τον άκουσα να λέει ότι η Εκκλησία ανησυχούσε για τα φτωχά παιδιά. Τότε πούλα το χρυσό φίλε, κάνε κάτι!».

Και για τον θάνατο, είχε πει… «Όταν αποφασίσει ο Θεός ότι είναι η στιγμή, θα έρθει σε εμάς».