Το Πολυτεχνείο δεν ανήκει στους δημιουργούς του. Δικές τους οι ανεξίτηλες μνήμες από τα συγκλονιστικά βιώματα και τις μοναδικές στιγμές της εξέγερσης, δικό τους και το ξεπέρασμα των ορίων τους μέσα στη συλλογική τους λειτουργία.
Το Πολυτεχνείο πρέπει να ανήκει στη σημερινή γενιά, που με τα δικά της οράματα και συνθήματα, προσδίδει το δικό της περιεχόμενο στους αγώνες της. Ωσότου και αυτή παραδώσει τη σκυτάλη στην επόμενη…
Και φυσικά το Πολυτεχνείο πρέπει να ανήκει και σε ολόκληρο το δημοκρατικό λαό.
Να νιώθουν ο καθένας και η καθεμιά περήφανοι γιατί παρόλο που αυτός ο τόπος γεννάει μερικές φορές δικτάτορες, γεννάει και τους τυραννοκτόνους. Και έτσι πορεύεται δια μέσου των χρόνων.
Τα συνθήματα Κάτω η Χούντα, Ψωμί –Παιδεία –Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία, έξω οι Αμερικάνοι, συμπύκνωσαν και εξέφρασαν τη συγκεκριμένη στιγμή το πολιτικό περιεχόμενο του αγώνα.
Σήμερα, αύριο, αυτά τα συνθήματα μπορεί να πάρουν διαφορετική μορφή αλλά και περιεχόμενο και να εκφράσουν ένα νέο συλλογικό αγώνα.
Αυτό όμως που αποτέλεσε σταθερή και διαχρονική κατάκτηση της δικής μας γενιάς, των εκατοντάδων επωνύμων και κυρίως των χιλιάδων με την άγνωστη στον ευρύτερο κόσμο επωνυμία τους, αυτό που θεωρώ ότι έχουμε να κληροδοτήσουμε στους επερχόμενους είναι τα στοιχεία που βιώσαμε μέσα στον αντιδικτατορικό αγώνα.
Τα στοιχεία που συγκροτούν μια προσωπικότητα ενός νέου ενεργού δημοκρατικού πολίτη.H βαθιά εκτίμηση της συλλογικής δράσης, o σεβασμός της αυτονομίας ενός μαζικού χώρου, η αναγνώριση της αναγκαιότητας της αποτελεσματικότητας, η αίσθηση της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, η ευφορία της ανιδιοτέλειας στην προσφορά.
Ακολουθήστε ΤΟ ΖΙΖΑΝΙΟ στο Facebook
