Μέρες που είναι του κορωνοϊού, μέρες που είναι του φόβου, που λειτουργεί διαβρωτικά και στρώνει το δρόμο στον εκφρασισμό της κοινωνίας. Μέρες που είναι και ζούμε τη Δικτατορία της ανάγκης που μας σπρώχνει στη θλιβερή καθημερινή επιβίωση και χάνουμε το δικαίωμα στη ζωή και την απόλαυση.
Μέρες που είναι της εξέγερσης του Πολυτεχνείου πριν από 48 χρόνια και μας βρίσκουν τηρουμένων των αποστάσεων και των αναλογιών, σε χειρότερη κατάσταση, που το δικαίωμα στο δικαίωμα και στη δουλειά γίνεται όνειρο απατειλό με τα νομοσχέδια για τα εργασιακά, την υγεία, τη παιδεία και αυτά που περνάνε τη νύχτα με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου να μας γυρίζουν πίσω.
Μέρες που είναι, ανάγκη μεγάλη να θυμηθούμε πως τον Νοέμβρη του 1973 εξεγερθήκαμε εναντίον της χούντας αλλά και στο σύστημα που εκθρέφει και φτιάχνει χούντες πολύμορφες και μάλιστα Δημοκρατικές, τώρα νομιμοποιημένες, αφού τη δημοκρατία την έχουν φέρει στα μέτρα τους και την αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς, αφού δεν λειτουργούμε ως ενεργοί πολίτες και κατάντησε η Δημοκρατία πουκάμισο αδειανό και δεν φτάνει μονάχα αυτό, μας καθιστούν και συνένοχους και συνυπεύθυνους, για αυτό και σήμερα οι νέοι φωνάζουν, το “Πολυτεχνείο δεν τέλειωσε το ’73, ψωμί, παιδεία, ελευθερία”, και αν βάλουν κι όλα τα άλλα που έχουν προστεθεί, ο αγώνας δεν γίνεται να μη συνεχιστεί από εκεί που δεν μπορέσαμε να φτάσουμε εμείς.
Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας που τη γιορτάζουν στις 24 Ιουλίου του ’74, δεν έγινε, γιατί η χούντα έπεσε στα μαλακά και στην αγκαλιά αυτών που την εξέθρεψαν, δηλωτική η φωτογραφία του προέδρου τη χούντας Γκιζίκη να ορκίζει τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, άρτι αφηχθέντα από το Παρίσι, με ανοιχτή την πληγή της Κύπρου και της μεγάλη προδοσία, που είναι χειρότερη και από τη Μικρασιατική καταστροφή, το 1922.
Μας έχουνε οδηγήσει σε μία πολύπλευρη κρίση, οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική και τώρα προστέθηκε και η κορωνοϊκή που συμβάλει στην αποξένωση και στη στιγμή που οδηγούνται οι άνθρωποι στη μοναξιά, στον ατομικισμό και στο βάρβαρο δόγμα του καπιταλιστικού συστήματος «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» και στο “πατάω επί πτωμάτων για να κυριαρχήσω”.
Το Πολυτεχνείο το φοβούνται γιατί είναι το αγκάθι στα μαλακά, της υπνότουσας κοινωνίας και γιατί λειτουργεί σαν σύμβολο και ιστορικό γεγονός. Είναι σταθμός ανεφοδιασμού για τη συνέχεια και όσο και αν προσπάθησαν να το διαβάλουν, να το διαστρεβλώσουν, να το ηρωποιήσουν και να το αμαυρώσουν, μιλώντας για εξαγριωμένους και πουλημένους ακόμα κι αυτό αν είχε γίνει, μένει όρθιο, στέκει όρθιο εκεί στη Πατησίων και ανήκει σε όλους εκείνους που αγωνίζονται, δεν έχει ιδιοκτήτες, ανήκει στους εργάτες, στους αγρότες και στους φοιτητές, γιατί και σήμερα τα συνθήματα και τα αιτήματα δυστυχώς είναι ζητούμενα.
Για μας η ελευθερία ήταν κάτι παραπάνω και από το ψωμί. Μέρες που είναι, και το άρθρο 36 περί ψευδών ειδήσεων που πέρασε με τις αλλαγές στο ποινικό κώδικα μόλις προχθές, συσχετίζει την ελευθερία του λόγου, με τις ψευδείς ειδήσεις που κατασκευάζονται και ψάξτε να βρείτε την αληθινή ενημέρωση από τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης και αποβλάκωσης, με την τρομοκρατία που διατυπώνουν και εκπέμπουν…
Θέλουν να ζούμε σε μία εικονική πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση της ζωής. Αλλά η σκληρή πραγματικότητα θα μας φέρει στα συγγαλά μας, γιατί όταν ο ένας τρώει και άλλος πεινάει, το «κακό» από εκεί ξεσπάει, δεν γίνεται να μην επέλθει η σύγκρουση κι αυτή την αναμενόμενη φοβούνται και προσπαθούν να την προλάβουν με το δόγμα τους «τάξη και ασφάλεια» και την επιστροφή στην κανονικότητα τη δική τους που τους βολεύει.
** Ο Δημήτρης Παπαχρήστος είναι συγγραφέας και ήταν ο έκφωνητής στον ραδιοφωνικό σταθμό του Πολυτεχνείο. Ακόμη όλοι θυμούνται την αγωνιώδη φωνή του, όταν καλούσε το στρατό να μην κτυπήσει, και το τανκ ήταν μπροστά στην κεντρική πόρτα του Πολυτεχνείου για να την γκρεμίσει.
Ακολουθήστε ΤΟ ΖΙΖΑΝΙΟ στο Facebook
