Ο ερασιτέχνης ΓΣ Καλλιθέα και οι εκδόσεις Τόπος σας προσκαλούν την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου, ώρα 19.30 στο Δημοτικό Θέατρο Καλλιθέας Φιλαρέτου και Κρέμου 123, Καλλιθέα στην παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Σκρουμπέλου «1969: Το Μπαράζ Καλλιθέα, αγάπη μου» σε συνεργασία με το Δήμο Καλλιθέας.
Στην εκδήλωση θα μιλήσουν: Λάζαρος Λασκαρίδης, αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Καλλιθέας και δημοσιογράφος, Σπύρος Παπαδόπουλος, πρόεδρος του ερασιτέχνη ΓΣ Καλλιθέα, Ιορδάνης Παραδεισόπουλος, πρόεδρος (2000-2008) του ΠΟΚ Έσπερος, Μάκης Διόγος, δημοσιογράφος, μέλος ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, Στέφανος Λεμονίδης, δημοσιογράφος, εφημερίδα ΦΩΣ των Σπορ, Σπύρος Κερκύρας, διευθυντής σύνταξης, εφημερίδα ΦΩΣ των Σπορ και ο συγγραφέας του βιβλίου Θανάσης Σκουρμπέλος
ΤΙ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΜΑΚΗΣ ΔΙΟΓΟΣ
Με ένα κείμενο που δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα της ΕΚΔΟΣΕΩΝ ΤΟΠΟΣ , ο δημοσιογράφος και μέλος του ΔΣ της ΕΣΗΕΑ Μάκης Διόγος, αναφέρεται στο βιβλίο αλλά κυρίως στο κλίμα της εποχής και ιδιαίτερα στα έργα και τις ημέρες της χούντας των συνταγματαρχών στο ποδόσφαιρο και παράλληλα αναδεικνύει το ρόλο της αντιδικτατορικής δράσης της Αριστεράς και αποκαλύπτει άγνωστες λεπτομέρειες πως η νίκη σε αγώνα μπαράζ και η άνοδος της Καλλιθέας στην Β Εθνική το 1969 ενόχλησε την χούντα και πως οι πανηγυρισμοί για την νίκη της Καλλιθέας μετατράπηκαν σε αντιχουντικές εκδηλώσεις από τις πρώτες στην χώρα μας. Ιδού τι γράφει στο κείμενο του ο Μάκης Διόγος:
“Ιούνιος 1969, δικτατορία. Η ποδοσφαιρική ομάδα της Καλλιθέας δίνει αγώνα μπαράζ µε το Κορωπί, για την άνοδο στη Β’ Εθνική. Οι άνθρωποι που ίδρυσαν τον Γυμναστικό Σύλλογο Καλλιθέας έχουν καθαιρεθεί, κάποιοι από αυτούς βρίσκονται στις φυλακές και στις εξορίες. Ο αγώνας γίνεται στην Χαλκίδα, παρουσία 10.000 φιλάθλων, µε νικήτρια την Καλλιθέα. Χιλιάδες λαού, παρά την απαγόρευση των συγκεντρώσεων και το ζοφερό κλίμα της χούντας, κατακλύζουν την πόλη της Καλλιθέας και πανηγυρίζουν έντονα. Το BBC µμεταδίδει πως πρόκειται για «την πρώτη μαζική αντιδικτατορική εκδήλωση στην Ελλάδα».
Η συγκέντρωση στην Καλλιθέα
Ο Θανάσης Σκρουμπέλος στο βιβλίο “Το Μπαράζ- Καλλιθέα αγάπη μου” (Εκδόσεις Τόπος) καταγράφει με εξαιρετικό τρόπο έργα και ημέρες της χούντας των συνταγματαρχών στο ποδόσφαιρο και παράλληλα αναδεικνύει το ρόλο της αντιδικτατορικής δράσης της Αριστεράς.
“Η συγκέντρωση στην πλατεία Δαβάκη για την νίκη επί του Κορωπίου και την άνοδο της ομάδας της Καλλιθέας στην Β’ Εθνική, ήταν μια μεγαλειώδης εκδήλωση μέσα στους άγραφους λαϊκούς κανόνες της επινίκειας γιορτής, μα και εκτός κανόνων λόγω των απαγορεύσεων των συγκεντρώσεων και υπογείως μια λαϊκή νίκη που ξεπερνούσε το ποδόσφαιρο που την είχε προσφέρει. Πάνω της βάραιναν πολλά. Και παίζονταν πολλά μέσα στο λαϊκό θυμικό και ασυνείδητο.
Η δυσφορία για το ότι κυριαρχούσε ο τρόμος του χαφιέ σε κάθε βήμα της καθημερινότητας. «Οι χαφιέδες κατεβήκαν σε απεργία, τους ταράξαν στην υπερωρία» στίχος από παράνομο τραγούδι της εποχής του διωκόμενου από την χούντα Λάκη Καραλή που αποδίδει το εύρος της χαφιεδοκρατίας από εκβιασμούς των «οργάνων τάξης» σε ανήμπορους να αντιδράσουν μικροεπαγγελματίες [καφετζήδες, θυρωρούς, περιπτεράδες].
Οπότε τα επινίκια λειτουργήσαν και ως ένα ξέσπασμα χαράς ανοιχτό γιατί ακόμη και η χαρά ήταν συγκρατημένη και εντός των τοίχων του σπιτιού μόνο εκδηλωνόταν. Βάραινε ακόμη και η απουσία του αγαπημένου δήμαρχου, του γιατρού «όλων» Γιάννη Γάλλου που είχε συμβάλλει αποφασιστικά στην δημιουργία της ποδοσφαιρικής ένωσης της Καλλιθέας και του γηπέδου της. Η χούντα τον είχε παύσει από την δημαρχία, είχε κλείσει την κλινική του και τον είχε εκτοπίσει. Ο κόσμος [όλοι ανεξαρτήτως χρώματος και πεποιθήσεων] θα ήθελαν να είναι εκεί μαζί τους στη γιορτή. Ήταν εξόριστος όμως».
Οι πρώτες ώρες στον Ιππόδρομο
Στο βιβλίο, – γράφει ο Μάκης Διόγος- ο συγγραφέας παραθέτει μαρτυρία του δημοσιογράφου και ιστορικού Τάσου Βουρνά, από τα όσα συνέβησαν στον Ιππόδρομο Φαλήρου όπου κρατούσαν οι χουντικοί όσους είχαν συλλάβει μετά το πραξικόπημα, με πρωταγωνιστή τον αριστερό δήμαρχο της Καλλιθέας Γιάννη Γάλλο. Συνήθης μέθοδος εξευτελισμού και βασανισμού στα στρατόπεδα συγκέντρωσης είτε στα Αμελέ Ταμπουρού [τάγματα απλήρωτης και εξοντωτικής εργασίας που στήναν οι Τούρκοι κατά Ελλήνων, Αρμενίων, Εβραίων] είτε στα ναζιστικά στρατόπεδα στην Γερμανία και στην Πολωνία ήταν και η επιβολή υποχρεωτικής αφόδευσης των κρατουμένων ενώπιων των φρουρών και των συγκρατουμένων τους. Σκληρό βασανιστήριο. Σε τσάκιζε ηθικά και ψυχικά.
Εδώ στην Ελλάδα τις πρώτες ημέρες μετά το πραξικόπημα, οι πρώτοι συλληφθέντες από τους χουντικούς μεταφέρθηκαν στον Ιππόδρομο. Εκεί για να τους σπάσουν το ηθικό και να τους εξευτελίσουν χρησιμοποιήσαν την μέθοδο της αφόδευσης σε ανοιχτό χώρο με φρουρούς γύρω τριγύρω να κοιτούν και να χλευάζουν. Μετά για τα κόπρανα και τις βρωμιές διάλεγαν κάποιον από τους κρατούμενους να τα μαζέψει με το φτυάρι και να τα περιφέρει με το καροτσάκι για αρκετή ώρα.
Να πως έχει διασώσει η μαρτυρία του Τάσου Βουρνά την απόπειρα εξευτελισμού του γιατρού και δήμαρχου Γιάννη Γάλλου: «…Δευτέρα 24 Απριλίου 1967…κατά τις δέκα ήρθε ένας νεαρός μελαχρινός αξιωματικός. Πριν έρθει κοντά μας [στον χώρο κράτησης] οι Καλλιθεάτες τον είχαν δει να κουβεντιάζει με ένα πασίγνωστο ασφαλίτη του τμήματος της Καλλιθέας. Αφού τα είπαν για αρκετή ώρα με τον ασφαλίτη, ο αξιωματικός μάς πλησίασε και πρόσταξε με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση «Ο Γιάννης Γάλλος ποιος είναι; Νάρθει εδώ»
Από την ομάδα των Καλλιθεατών κρατουμένων ξεχώρισε ο γιατρός και εκλεγμένος δήμαρχος Καλλιθέας και ρώτησε «Εγώ είμαι. Ορίστε, τι θέλετε;» κι ο αξιωματικός με απαξιωτικό ύφος και θράσος που αντλούσε από τον βαθμό, την στιγμή και την εξουσία που κατείχε έδωσε ένα φτυάρι στον Γιάννη Γάλλο λέγοντάς του «Δήμαρχος είσαι, ξέρεις από καθαριότητα. Πάρε και το βαρέλι και μάζεψε τα σκατά σας και τα κωλόχαρτα σας». Το βαρέλι σιδερένιο βαρύ αμετακίνητο που να κουνηθεί από τη θέση του.
Ένας πιο μικρός ηλικιακά Καλλιθεάτης πλησίασε να βοηθήσει τον δήμαρχο και τότε μια ομάδα δεσμοφυλάκων ορμήσαν κι αρχίσαν να το δέρνουν και ματωμένο να τον ρίχνουν κάτω «Ποιος σου είπε ρε τσογλάνι να βοηθήσεις, το κόμμα;» Ο Γιάννης Γάλλος σήκωσε τα χέρια να σταματήσουν το ξύλο και ξανάπιασε το βαρέλι. Με υπερπροσπάθειες κατάφερε να το σύρει μέχρι τον σκουπιδότοπο. Κι άρχισε με το φτυάρι και τα χέρια να μαζεύει κόπρανα και χαρτιά και να το γεμίζει ενώ οι δεσμοφύλακες χειροκροτούσαν και χλεύαζαν.
Μια μέρα μετά ήταν που δολοφονήσαν και τον Παναγιώτη Ελή. Τον πυροβόλησε αναίτια και πισώπλατα ένας άλλος αξιωματικός ο ανθυπίλαρχος Κότσαρης Κωνσταντίνος”.
ΠΗΓΗ: ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΠΟΣ
